Η εκπαιδευτική κινητική μέθοδος Feldenkrais απευθύνεται στο νευρικό σύστημα προκειμένου να βελτιώσει τις κινητικές συνήθειες του ατόμου την σωματική του στάση και την κίνησή του γενικότερα. Ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιεί είναι η φαντασία.
Σε κάποια μαθήματα ο μαθητής κάνει κάποια κίνηση στην μια πλευρά ενώ στην άλλη πλευρά καλείται να φανταστεί την ίδια κίνηση.
Άλλοτε πάλι, κάνει μια κίνηση και παρατηρεί την δυσκολία της, ακολουθεί μια δεύτερη κίνηση στην φαντασία. Κατόπιν, επαναλαμβάνει την πρώτη κίνηση και διαπιστώνει ότι αυτή έχει βελτιωθεί.
Μια τρίτη περίπτωση που καταφεύγουμε στην βοήθεια της φαντασίας είναι όταν πονάμε. Για παράδειγμα κάποιος κάνει μια κίνηση με την δεξιά του ωμοπλάτη όταν όμως έρθει η στιγμή να την επαναλάβει στην άλλη πλευρά ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί γιατί πονάει. Στο μάθημα Feldenkrais η φράση "no pain no gain" δεν έχει θέση. Όταν πονάμε το νευρικό σύστημα ασχολείται με τον πόνο και όχι με την μάθηση. Ζητάμε λοιπόν από τον μαθητή να φανταστεί την κίνηση. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι η βελτίωση.
Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται σε μελέτη που έγινε στο ινστιτούτο Karolinska της Σουηδίας και δείχνει ότι πραγματικές και φανταστικές κινήσεις ελέγχονται από τον εγκέφαλο με τον ίδιο τρόπο
-
Δημοσιεύθηκε : 27 Απριλίου 2018
Ένα νεύρο συνδέει όλα τα ζωτικά μας όργανα, παρακολουθεί και διαμορφώνει την υγεία μας.
Αν μάθουμε να το ελέγχουμε, στο μέλλον η ιατρική θα είναι ηλεκτρική. Της Gaia Vince.
Όταν η Μαρία Βριντ, πρώην γυμνάστρια από το Βόλενταμ της Ολανδίας ανακάλυψε ότι ο μόνος τρόπος να φορέσει τις κάλτσες της το πρωί ήταν να ξαπλώσει ανάσκελα με τα πόδια στον αέρα, έπρεπε να παραδεχτεί ότι τα πράγματα είχαν φτάσει σε κρίσιμο σημείο. "Ήμουν τόσο πιασμένη που δεν μπορούσα να σταθώ", λέει. "¨Ηταν μεγάλο σοκ γιατί είμαι δραστήριο άτομο." Το 1993, η Βριντ ήταν κοντά στα πενήντα και είχε δύο δουλειές, ήταν προπονήτρια και εργαζόταν με άτομα με ειδικές ανάγκες, όμως τώρα η κατάστασή της άρχισε να κουμαντάρει την ζωή της. "Έπρεπε να σταματήσω τις δουλειές μου και να αναζητήσω καινούργια καθώς αποκτούσα κι εγώ ειδικές ανάγκες." Μέχρι τη στιγμή που διαγνώστηκε, επτά χρόνια αργότερα, πονούσε πολύ και δεν μπορούσε πλέον να περπατήσει. τα γόνατα, οι αστράγαλοι, οι καρποί, οι αγκώνες και οι ώμοι της ήταν ζεστοί και είχαν φλεγμονή. Ήταν ρευματοειδής αρθρίτιδα, μια συνηθισμένη αλλά μη ιάσιμη αυτοάνοση διαταραχή στην οποία το σώμα επιτίθεται στα ίδια του τα κύτταρα, στην προκειμένη περίπτωση στις επιφάνειες των αρθρώσεων, παράγοντας χρόνια φλεγμονή και παραμόρφωση.
Οι αίθουσες αναμονής των ειδικών κλινικών για την ρευματοειδή αρθρίτιδα ήταν γεμάτες ανθρώπους σε αναπηρικά αμαξίδια. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον τόσο συχνά γιατί μια νέα γενιά φαρμάκων που ονομάζονται βιοφαρμακευτικά - όπως γενετικά τροποποιημένες πρωτεΐνες ειδικής στόχευσης - μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά. Δεν νιώθουν όμως όλοι καλύτερα, ακόμα και σε χώρες με το καλύτερο σύστημα υγείας, τουλάχιστον οι μισοί ασθενείς συνεχίζουν να υποφέρουν από τα συμπτώματα.
Όπως πολλοί ασθενείς, η Βριντ πήρε πολλές διαφορετικές αγωγές, μεταξύ των οποίων παυσίπονα, ένα αντικαρκινικό φάρμακο για να καθηλώσει το ανοσοποιητικό της και βιοφαρμακευτικά για να μπλοκάρουν την παραγωγή συγκεκριμένων πρωτεϊνών που προκαλούν φλεγμονές. Τα φάρμακα έκαναν καλά τη δουλειά τους, ή τουλάχιστόν την έκαναν μέχρι που μια μέρα το 2011 έπαψαν να έχουν αποτέλεσμα.
"Ήμουν σε διακοπές με την οικογένειά μου και η αρθρίτιδά μου ξαφνικά χειροτέρεψε και δεν μπορούσα να περπατήσω - χρειαζόταν να με πλένει η νύφη μου" Η Βριντ πήγε στο νοσοκομείο όπου της έβαλαν ορό και της χορηγήθηκε άλλο ένα φάρμακο για τον καρκίνο, που στόχευε στα λευκά αιμοσφαίρια. "Βοήθησε" παραδέχεται, αλλά ήταν ανήσυχη για την περίπτωση που θα έπρεπε να βασίζεται μακροπρόθεσμα σε ένα τέτοιο φάρμακο.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Ενώ παραδινόταν στην ιδέα μιας ζωής με ανικανότητα και μηνιαίες χημειοθεραπείες, αναπτυσσόταν μια νέα θεραπεία που θα αποτελούσε πρόκληση στην κατανόησή μας για τον τρόπο που το μυαλό και το σώμα αλληλεπιδρούν για να ρυθμίσουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Θα άνοιγε μια καινούρια προσέγγιση για την αντιμετώπιση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και άλλων αυτοάνοσων ασθενειών, χρησιμοποιώντας το νευρικό σύστημα για να μεταβάλλει την φλεγμονή. Επίσης θα οδηγούσε σε έρευνα για το πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να απομακρύνουμε την αρρώστια.
-
Δημοσιεύθηκε : 15 Μαρτίου 2018
Περί βιταμίνης D.
Δεν είναι χρήσιμη μόνο για τα οστά. Επηρεάζει το νευρικό σύστημα, την καρδιά, το γαστρεντερικό και γενικώς την χρειαζόμαστε από την κορυφή ως τα νύχια. Η έλλειψή της προκαλεί εκτός από οστεοπόρωση και σαρκοπενία δηλαδή μυϊκή αδυναμία. Ηλικιωμένοι με έλλειψη βιταμίνης D που νιώθουν αδυναμία μόλις πάρουν βιταμίνη D σηκώνονται από την καρέκλα. Δύο λόγια από τον ενδορκρινολόγο Κωνσταντίνο Μαυρουδή: http://www.stokokkino.gr/mp3/8812..2018-03-09.mp3
-
Δημοσιεύθηκε : 09 Μαρτίου 2018
Συχνά, όταν έρχονται καινούργιοι μαθητές με ρωτάνε μήπως το τμήμα είναι για προχωρημένους. Η απάντηση που τους δίνω είναι ότι αυτό που διακρίνει τον αρχάριο από τον προχωρημένο μαθητή στο Feldenkrais δεν είναι ότι ο δεύτερος εκτελεί δύσκολες κινήσεις αλλά ότι έχει κατανοήσει την φιλοσοφία της μεθόδου. Θα μπορούσα βέβαια να πω ότι δεν υπάρχουν δύσκολες κινήσεις αλλά αυτό είναι σχετικό. Για κάποιον που έχει πόνο στον αυχένα, το να κυλίσει το κεφάλι του μπορεί να είναι δύσκολο.
Ο προχωρημένος μαθητής στην οδηγία "κύλησε το κεφάλι σου", εκτελεί την κίνηση παρατηρώντας την διαδικασία και όχι στοχεύοντας στο αποτέλεσμα. Δηλαδή δεν προσπαθεί να πάει το κεφάλι όσο πιο δεξιά ή αριστερά γίνεται αλλά κινείται αργά και παρατηρεί σε πιο βαθμό μπορεί να κυλήσει το κεφάλι, ποια είναι η ποιότητα της κίνησης, σε ποια σημεία το κεφάλι κυλάει ομαλά και σε ποια μοιάζει να σκαλώνει, πόσοι σπόνδυλοι νιώθει να συμμετέχουν, σταματάει προτού φτάσει σε σημεία που προκαλούν πόνο ή δυσφορία, παρατηρεί την ομαλή ροή της αναπνοής του και ρουφάει την κιναισθητική εμπειρία.
-
Δημοσιεύθηκε : 16 Φεβρουαρίου 2018
Άρθρο των New York Times για την μέθοδο Feldenkrais
Δοκιμάζοντας την μέθοδο Feldenkrais για τον χρόνιο πόνο
Μετά από δύο ωριαίες συνεδρίες που εστίασαν αρχικά στην συνείδητοποίηση του σώματος και μετά στην επανεκπαίδευση της κίνησης στο Ινστιτούτο Feldenkrais της Νέας Υόρκης, κατάλαβα τι θα πει αίσθηση απίστευτης ελαφράδας. Έχοντας, προσωρινά τουλάχιστον, χαλαρώσει την μυϊκή ένταση που επιδεινώνει την πλάτη μου και τον πόνο στο ισχίο, ένιωθα σα να περπατούσα στον αέρα.
Απέφευγα για καιρό να γράψω γι αυτή τη μέθοδο αντιμετώπισης του πόνου γιατί νόμιζα ότι ήταν ένα New Age αλαμπουρνέζικο πράγμα χωρίς επιστημονική βάση. Φίλε μου, έκανα λάθος!
Η μέθοδος Feldenkrais είναι μεταξύ τεχνικών κίνησης που διαρκώς αυξάνουν την δημοφιλία τους, παρόμοια με το Alexander, επιχειρώντας να βελτιώσουν την σύνδεση μυαλού και σώματος. Συνειδητοποιώντας κανείς πώς το σώμα του αλληλεπιδρά με το περιβάλλον και μαθαίνοντας να συμπεριφέρεται με λιγότερο αγχωτικούς τρόπους, γίνεται εφικτό να εγκαταλείψει συνηθισμένα κινητικά μοτίβα που προκαλούν ή συμβάλλουν στον χρόνιο πόνο.
Η μέθοδος αναπτύχθηκε από τον Moshe Feldenkrais, Ισραηλινό φυσικό, μηχανολόγο μηχανικό και ειδικό των πολεμικών τεχνών, μετά από έναν τραυματισμό στο γόνατο που απειλούσε να τον αφήσει ανήμπορο να περπατήσει. Βασισμένος στις γνώσεις του για την βαρύτητα και την μηχανική της κίνησης, ανέπτυξε ασκήσεις για να διδάξει στο σώμα ευκολότερους, αποδοτικότερους τρόπους κίνησης.
Πήγα στο ινστιτούτο μετά από παρότρυνση της Cathryn Jakobson Ramin, συγγραφέως του πρόσφατα εκδιδόμενου βιβλίου “Στραβό” (Crooked) που περιγράφει με λεπτομέρεια
τη φύση και τα αποτελέσματα σχεδόν κάθε σύγχρονης προσέγγισης για τον πόνο της μέσης, ένα πρόβλημα που με ταλαιπωρεί περιοδικά (σχεδόν μόνιμα πλέον) για δεκαετίες. Έχοντας δει όφελος η ίδια από τα μαθήματα Feldenkrais, η κ. Ramin είχε κάθε λόγο να πιστεύει ότι θα με βοηθούσαν.
-
Δημοσιεύθηκε : 18 Ιανουαρίου 2018