Ένα νεύρο συνδέει όλα τα ζωτικά μας όργανα, παρακολουθεί και διαμορφώνει την υγεία μας.
Αν μάθουμε να το ελέγχουμε, στο μέλλον η ιατρική θα είναι ηλεκτρική. Της Gaia Vince.

Όταν η Μαρία Βριντ, πρώην γυμνάστρια από το Βόλενταμ της Ολανδίας ανακάλυψε ότι ο μόνος τρόπος να φορέσει τις κάλτσες της το πρωί ήταν να ξαπλώσει ανάσκελα με τα πόδια στον αέρα, έπρεπε να παραδεχτεί ότι τα πράγματα είχαν φτάσει σε κρίσιμο σημείο. "Ήμουν τόσο πιασμένη που δεν μπορούσα να σταθώ", λέει. "¨Ηταν μεγάλο σοκ γιατί είμαι δραστήριο άτομο." Το 1993, η Βριντ ήταν κοντά στα πενήντα και είχε δύο δουλειές, ήταν προπονήτρια και εργαζόταν με άτομα με ειδικές ανάγκες, όμως τώρα η κατάστασή της άρχισε να κουμαντάρει την ζωή της. "Έπρεπε να σταματήσω τις δουλειές μου και να αναζητήσω καινούργια καθώς αποκτούσα κι εγώ ειδικές ανάγκες." Μέχρι τη στιγμή που διαγνώστηκε, επτά χρόνια αργότερα, πονούσε πολύ και δεν μπορούσε πλέον να περπατήσει. τα γόνατα, οι αστράγαλοι, οι καρποί, οι αγκώνες και οι ώμοι της ήταν ζεστοί και είχαν φλεγμονή. Ήταν ρευματοειδής αρθρίτιδα, μια συνηθισμένη αλλά μη ιάσιμη αυτοάνοση διαταραχή στην οποία το σώμα επιτίθεται στα ίδια του τα κύτταρα, στην προκειμένη περίπτωση στις επιφάνειες των αρθρώσεων, παράγοντας χρόνια φλεγμονή και παραμόρφωση.

Οι αίθουσες αναμονής των ειδικών κλινικών για την ρευματοειδή αρθρίτιδα ήταν γεμάτες ανθρώπους σε αναπηρικά αμαξίδια. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον τόσο συχνά γιατί μια νέα γενιά φαρμάκων που ονομάζονται βιοφαρμακευτικά - όπως γενετικά τροποποιημένες πρωτεΐνες ειδικής στόχευσης - μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά. Δεν νιώθουν όμως όλοι καλύτερα, ακόμα και σε χώρες με το καλύτερο σύστημα υγείας, τουλάχιστον οι μισοί ασθενείς συνεχίζουν να υποφέρουν από τα συμπτώματα.

 Όπως πολλοί ασθενείς, η Βριντ πήρε πολλές διαφορετικές αγωγές, μεταξύ των οποίων παυσίπονα, ένα αντικαρκινικό φάρμακο για να καθηλώσει το ανοσοποιητικό της και βιοφαρμακευτικά για να μπλοκάρουν την παραγωγή συγκεκριμένων πρωτεϊνών που προκαλούν φλεγμονές. Τα φάρμακα έκαναν καλά τη δουλειά τους, ή τουλάχιστόν την έκαναν μέχρι που μια μέρα το 2011 έπαψαν να έχουν αποτέλεσμα.

 "Ήμουν σε διακοπές με την οικογένειά μου και η αρθρίτιδά μου ξαφνικά χειροτέρεψε και δεν μπορούσα να περπατήσω - χρειαζόταν να με πλένει η νύφη μου" Η Βριντ πήγε στο νοσοκομείο όπου της έβαλαν ορό και της χορηγήθηκε άλλο ένα φάρμακο για τον καρκίνο,  που στόχευε στα λευκά αιμοσφαίρια. "Βοήθησε" παραδέχεται, αλλά ήταν ανήσυχη για την περίπτωση που θα έπρεπε να βασίζεται μακροπρόθεσμα σε ένα τέτοιο φάρμακο.

 Ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Ενώ παραδινόταν στην ιδέα μιας ζωής με ανικανότητα και μηνιαίες χημειοθεραπείες, αναπτυσσόταν μια νέα θεραπεία που θα αποτελούσε πρόκληση στην κατανόησή μας για τον τρόπο που το μυαλό και το σώμα αλληλεπιδρούν για να ρυθμίσουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Θα άνοιγε μια καινούρια προσέγγιση για την αντιμετώπιση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και άλλων αυτοάνοσων ασθενειών, χρησιμοποιώντας το νευρικό σύστημα για να μεταβάλλει την φλεγμονή. Επίσης θα οδηγούσε σε έρευνα για το πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να απομακρύνουμε την αρρώστια.

Ο κυνηγός των νεύρων

Ο Κέβιν Τρέισυ, νευροχειρουργός από τη Νέα Υόρκη, είναι ένας άνθρωπος που στοιχειώνεται από προσωπικά γεγονότα - ένας άνθρωπος με αποστολή. "Η μητέρα μου πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο όταν ήμουν πέντε ετών. Ήταν απότομο και απροσδόκητο," λέει. "και έμαθα από αυτή την εμπειρία ότι ο εγκέφαλος - τα νεύρα - είναι υπεύθυνα για την υγεία." Αυτό τον οδήγησε να ειδικευτεί στην χειρουργική του εγκεφάλου. Τότε, στη διάρκεια της εκπαίδευσής του, παρακολουθούσε μια ασθενή με σοβαρά εγκαύματα που ξαφνικά εμφάνισε σοβαρή φλεγμονή. "Ήταν ένα κοριτσάκι 11 μηνών που την έλεγαν Τζάνις και πέθανε στα χέρια μου"

 Αυτές οι τραυματικές στιγμές τον οδήγησαν ως νευροχειρουργό να σκέφτεται πολύ την φλεγμονή. Πιστεύει ότι αυτή η οπτική τον οδήγησε να ερμηνεύσει τα αποτελέσματα ενός τυχαίου πειράματος με καινούργιο τρόπο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 90, ο Τρέισυ πειραματιζόταν με τον εγκέφαλο ενός ποντικιού. "Είχαμε χορηγήσει κάποιο αντιφλεγμονώδες φάρμακο στον εγκέφαλο γιατί μελετούσαμε τα οφέλη από το σταμάτημα της φλεγμονής στη διάρκεια εγκεφαλικού," θυμάται. "Με έκπληξη διαπιστώσαμε πως όταν το φάρμακο ήταν παρόν στον εγκέφαλο, σταματούσε την φλεγμονή στη σπλήνα και σε άλλα όργανα στο υπόλοιπο σώμα. Κι όμως η ποσότητα του φαρμάκου που είχε χορηγηθεί ήταν υπερβολικά μικρή για να έχει μπει στην κυκλοφορία και να έχει πάει στο υπόλοιπο σώμα."

Μετά από μήνες σπαζοκεφαλιάς, του ήρθε η ιδέα ότι ίσως ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί το νευρικό σύστημα - ιδιαίτερα το πνευμονογαστρικό νεύρο - για να πει στη σπλήνα να σταματήσει παντού την φλεγμονή.

Ήταν μια παράξενη ιδέα - αν ο Τρέισυ είχε δίκιο, η φλεγμονή στους ιστούς του σώματος ρυθμιζόταν κατευθείαν από τον εγκέφαλο. Η επικοινωνία ανάμεσα στα εξειδικευμένα κύτταρα του ανοσοποιητικού μας συστήματος που βρίσκονται στα όργανά μας και το αίμα και τις ηλεκτρικές συνδέσεις του νευρικού συστήματος θεωρούνταν αδύνατη. Τώρα ο Τρέισυ προφανώς ανακάλυπτε ότι τα δύο συστήματα συνδέονταν με περίπλοκο τρόπο.

Το πρώτο κρίσιμο τεστ αυτής της συναρπαστικής υπόθεσης ήταν να κόψει το πνευμονογαστρικό νεύρο Όταν ο Τρέισυ και η ομάδα του το έκαναν, η χορήγηση αντιφλεγμονώδους φαρμάκου στον εγκέφαλο δεν είχε πλέον επίδραση στο υπόλοιπο σώμα. Το δεύτερο τεστ ήταν η διέγερση του νεύρου χωρίς να χρησιμοποιηθεί καθόλου φάρμακο. "Επειδή το πνευμονογαστρικό, όπως όλα τα νεύρα, στέλνει πληροφορίες μέσω ηλεκτρικών σημάτων, σήμαινε ότι θα μπορούσαμε να
αναπαράξουμε το πείραμα τοποθετώντας ένα νευροδιεγέρτη στο πνευμονογαστρικό νεύρο στo στέλεχος του εγκεφάλου για να εμποδίσουμε την φλεγμονή στη σπλήνα," εξηγεί. "Αυτό κάναμε και αυτό ήταν το επαναστατικό πείραμα.

Το περιπλανώμενο νεύρο

Λειτουργώντας πέρα από επίπεδο του συνειδητού μυαλού μας, το πνευμονογαστρικό νεύρο είναι ζωτικής σημασίας για την διατήρηση της υγείας μας. Είναι ένα βασικό κομμάτι του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος, το οποίο είναι υπεύθυνο να επαναφέρει την ηρεμία στα όργανα μετά από έντονη ανταπόκριση στην αδρεναλίνη που παράγεται σε κατάσταση μάχης ή φυγής [fight or flight]. Δεν είναι ίδια όλα τα πνευμονογαστρικά νεύρα, μερικοί άνθρωποι έχουν πιο έντονη πνευμονογαστρική δραστηριότητα που σημαίνει ότι το σώμα τους μπορεί να ηρεμήσει πιο γρήγορα μετά από κατάσταση στρες.

Η ικανότητα αυτή του πνευμονογαστρικού σας νεύρου είναι γνωστή σαν πνευμονογαστρικός τόνος και μπορεί να μετρηθεί χρησιμοποιώντας ένα ηλεκτροκαρδιογράφημα για να μετρήσουμε τον καρδιακό ρυθμό. Κάθε φορά που εισπνέετε, η καρδιά σας χτυπάει πιο δυνατά για να αυξήσει τη ροή του οξυγονωμένου αίματος προς το υπόλοιπο σώμα. Όταν εκπνέετε ο καρδιακός ρυθμός επιβραδύνεται. Αυτή η μεταβλητότητα είναι ένα από τα πολλά πράγματα που ρυθμίζονται από το πνευμονογαστρικό νεύρο, το οποίο είναι ενεργό κατά την εκπνοή σας αλλά η δράση του καταστέλλεται κατά την εισπνοή σας, έτσι όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά στον καρδιακό ρυθμό όταν εισπνέετε και εκπνέετε, τόσο υψηλότερος είναι ο πνευμονογαστρικός σας τόνος.

Έρευνες δείχνουν ότι υψηλός πνευμονογαστρικός τόνος κάνει το σώμα σας ικανότερο να ρυθμίζει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, μειώνοντας την πιθανότητα διαβήτη, εγκεφαλικού και καρδιαγγειακής νόσου. Ο χαμηλός πνευμονογαστρικός τόνος, όμως, έχει σχετιστεί με χρόνια φλεγμονή. Σαν τμήμα του ανοσοποιητικού συστήματος, η φλεγμονή έχει χρήσιμο ρόλο βοηθώντας το σώμα να θεραπευτεί μετά από τραυματισμό για παράδειγμα, αλλά μπορεί να βλάψει όργανα και αγγεία άμα επιμένει όταν δεν χρειάζεται πλέον. Μια από τις αποστολές του πνευμονογαστρικού νεύρου είναι να κάνει επανεκκίνηση στο ανοσοποιητικό σύστημα και να σταματάει την παραγωγή πρωτεϊνών που τροφοδοτούν την φλεγμονή. Χαμηλός πνευμονογαστρικός τόνος σημαίνει ότι αυτή η ρύθμιση είναι λιγότερο αποτελεσματική και η φλεγμονή μπορεί να γίνει υπερβολική, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα της Μαρίας Βριντ ή σε σύνδρομο τοξικού σοκ, το οποίο ο Κέβιν Τρέισυ πιστεύει ότι σκότωσε την μικρή Τζάνις.

Έχοντας βρει στοιχεία για έναν από τους ρόλους του πνευμονογαστρικού νεύρου (ΠΓΝ) για μια σειρά χρόνιων φλεγμονωδών παθήσεων, μεταξύ των οποίων η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο Τρέισυ και οι συνάδελφοί του ήθελαν να δουν κατά πόσο αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει θεραπευτική οδό. το ΠΓΝ λειτουργεί σαν αγγελιοφόρος διπλής κατεύθυνσης, μεταφέροντας ηλεκτροχημικά σήματα ανάμεσα στα όργανα και τον εγκέφαλο. Στην περίπτωση χρόνιας φλεγμονώδους ασθένειας, ο Τρέισυ σκέφτηκε, ότι τα μηνύματα από τον εγκέφαλο που λένε στη σπλήνα να σταματήσει την παραγωγή μιας συγκεκριμένης φλεγμονώδους πρωτεΐνης, του παράγοντα νέκρωσης όγκων (TNF), δεν στέλνονταν. Θα μπορούσαν ίσως να ενισχυθούν τα σήματα;

Πέρασε την επόμενη δεκαετία χαρτογραφώντας διεξοδικά όλες τις νευρικές οδούς που εμπλέκονται στην ρύθμιση του TNF, από το στέλεχος του εγκεφάλου μέχρι τα μιτοχόνδρια μέσα στα κύτταρά μας. Τελικά, με μια ισχυρή κατανόηση του πώς το ΠΓΝ έλεγχε την φλεγμονή, ο Τρέισυ ήταν έτοιμος τα δοκιμάσει κατά πόσο ήταν δυνατό να παρέμβει στην ανθρώπινη ασθένεια.

Δοκιμή εξομοίωσης

Το καλοκαίρι του 2011, η Μαρία Βριντ είδε στην εφημερίδα μια διαφήμιση που ζητούσε ανθρώπους με βαριά ρευματοειδή αρθρίτιδα ως εθελοντές για μια κλινική δοκιμή. Η συμμετοχή περιλάμβανε την εμφύτευση ηλεκτρικού εμφυτεύματος συνδεμένου με το ΠΓΝ. "Τους κάλεσα αμέσως," λέει "Δεν ήθελα να παίρνω αντικαρκινικά φάρμακα όλη μου τη ζωή, είναι κακό για τον οργανισμό και δεν κάνει καλό μακροπρόθεσμα."

Ο Τρέισυ είχε σχεδιάσει την δοκιμή με τον συνεργάτη του, τον Πωλ Πήτερ Τακ, καθηγητή ρευματολογίας στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Ο Τακ αναζητούσε από καιρό εναλλακτική για τα δυνατά φάρμακα που αναστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα για την θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. "Η ανοσολογική αντίδραση του οργανισμού γίνεται προβληματική μόνο όταν επιτίθεται στον εαυτό του αντί για τα ξένα κύτταρα, ή όταν είναι χρόνια," υποστήριζε. "Το ερώτημα λοιπόν είναι: πώς μπορούμε να ενισχύσουμε τον μηχανισμό της αναστολής [του ανοσοποιητικού].  Πώς να κατευθύνουμε την απόφαση [αναστολής]"

Όταν ο Τρέισυ τον κάλεσε με την ιδέα ότι η τόνωση του ΠΓΝ ίσως να είναι η απάντηση αναστέλλοντας την παραγωγή  TNF, o Τακ είδε γρήγορα τις δυνατότητες και ήταν ανυπόμονος να δει αν θα είχε αποτελέσματα. Η διέγερση του ΠΓΝ σε ανθρώπους, είχε ήδη εγκριθεί για την επιληψία, οπότε το να πάρουν άδεια για την αρθρίτιδα θα ήταν σχετικά εύκολο. Ένα πιο σοβαρό εμπόδιο ήταν κατά πόσο άνθρωποι που είχαν συνηθίσει να παίρνουν φάρμακα για την περίπτωσή τους θα ήταν πρόθυμοι να υποστούν επέμβαση για να τους εμφυτευτεί μια συσκευή. "Υπήρχε ένα μεγάλο ερωτηματικό για το αν οι ασθενείς να δέχονταν μια νευροηλεκτρική συσκευή σαν βηματοδότη," λέει ο Τακ.

Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι εκδήλωσαν ενδιαφέρον για την επέμβαση, πολλοί περισσότεροι από όσους χρειάζονταν για την δοκιμή. Το Νοέμβριο του 2011, η Βριντ ήταν η πρώτη από τους 20 Ολλανδούς ασθενείς που χειρουργήθηκαν.

"Τοποθέτησαν τον βηματοδότη στην αριστερή πλευρά του στήθους μου, με καλώδια που ανεβαίνουν και συνδέονται στο ΠΓΝ στον λαιμό μου," λέει. "Περίμενα δύο εβδομάδες για να γιατρευτεί η περιοχή και μετά οι γιατροί το άναψαν και το ρύθμισαν για εμένα."

Της έδωσαν ένα μαγνήτη για να τον περνάει πάνω από τον λαιμό της έξι φορές την ημέρα, ενεργοποιώντας το εμφύτευμα και διεγείροντας τον ΠΓΝ για 30 δευτερόλεπτα κάθε φορά. Η ελπίδα ήταν ότι αυτό θα μείωνε την φλεγμονώδη αντίδραση στη σπλήνα. Καθώς η Βριντ και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στην δοκιμή στάλθηκαν στο σπίτι, για τον Τρέισυ τον Τακ και την ομάδα, ξεκίνησε ο χρόνος αναμονής για να δουν κατά πόσο η θεωρία οι μελέτες στο εργαστήριο και οι δοκιμές με ζώα θα καρποφορούσαν σε αληθινούς ασθενείς. "Ελπίζαμε ότι σε κάποιους θα υπήρχε βελτίωση των συμπτωμάτων - ίσως να μειωνόταν ο πόνος στις αρθρώσεις," λέει ο Τακ.

Αρχικά η Βριντ ανυπομονούσε για μια θαυματουργή θεραπεία. Σταμάτησε αμέσως να παίρνει τα χάπια της, αλλά τα συμπτώματα επέστρεψαν τόσο έντονα που έμεινε στο κρεβάτι με τρομερούς πόνους. Ξεκίνησε πάλι τα φάρμακα τα οποία άρχισε να μειώνει σταδιακά στη διάρκεια μιας εβδομάδας.

Τότε συνέβη το αναπάντεχο: η Βριντ είχε μια ανάρρωση πιο αξιοσημείωτη από ότι η ίδια ή οι επιστήμονες είχαν τολμούσαν να ελπίσουν.

"Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ήμουν σε καταπληκτική κατάσταση," λέει. "Μπορούσα και πάλι να περπατήσω και να κάνω ποδήλατο, άρχισα πάλι να κάνω σκέιτ στον πάγο και ξαναγύρισα στην γυμναστική. Νιώθω πάρα πολύ καλύτερα." Συνεχίζει να παίρνει methotrexate, το οποίο θα χρειάζεται σε μικρή δόση για την υπόλοιπη ζωή της, αλλά στα 68, η μερικώς συνταξιοδοτημένη Βριντ τώρα παίζει και διδάσκει βόλεϊ για ηλικιωμένους δύο ώρες την εβδομάδα, κάνει ποδήλατο τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα, κάνει γυμναστική και παίζει  με τα οκτώ εγγόνια της.

Άλλοι ασθενείς που πήραν μέρος στην δοκιμή είχαν παρόμοιες μεταμορφωτικές εμπειρίες. Τα αποτελέσματα ετοιμάζονται ακόμα προς δημοσίευση όμως ο Τακ λέει ότι περισσότεροι από τους μισούς είχαν σημαντική βελτίωση και περίπου το ένα τρίτο είναι σε ύφεση - στην πραγματικότητα θεραπευμένοι από την ρευματοειδή αρθρίτιδα. Δεκαέξι από τους 20 ασθενείς της δοκιμής όχι μόνο ένιωσαν καλύτερα, αλλά οι μετρήσεις της φλεγμονής στο σώμα τους επίσης έπεσαν. Μερικοί δεν παίρνουν πλέον φάρμακα. Ακόμα και αυτοί που δεν είχαν σημαντική κλινική βελτίωση με το εμφύτευμα, επιμένουν ότι τους βοηθάει. Κανένας δεν θέλει να το αφαιρέσει.

"Δείξαμε πολύ ξεκάθαρα την τάση με τρία λεπτά διέγερσης την ημέρα," λέει ο Τακ.
"Όταν σταματούσαμε την διέγερση, έβλεπες την αρρώστια να επιστρέφει και τα επίπεδα του TNF στο αίμα να αυξάνονται. Αρχίζαμε πάλι την διέγερση και η κατάσταση εξομαλυνόταν."

Ο Τακ υποψιάζεται ότι οι ασθενείς θα συνεχίσουν να χρειάζονται διέγερση του ΠΓΝ εφ' όρου ζωής. Όμως, αντίθετα από τα φάρμακα, που δουλεύουν αποτρέποντας την παραγωγή ανοσοποιητικών κυττάρων και πρωτεϊνών όπως το TNF, η διέγερση του ΠΓΝ, φαίνεται να αποκαθιστά την φυσική ισορροπία στο σώμα. Μειώνει την υπερβολική παραγωγή TNF που προκαλεί χρόνια φλεγμονή αλλά δεν επηρεάζει την υγιή λειτουργία του ανοσοποιητικού, έτσι το σώμα μπορεί να ανταποκριθεί φυσιολογικά σε μολύνσεις.

"Χαίρομαι που συμμετείχα στην έρευνα," λέει η Βριντ. "Έχουν περάσει περισσότερο από τρία χρόνια από την εμφύτευση και τα συμπτώματά μου δεν έχουν επιστρέψει. Αρχικά ένιωθα πόνο στο κεφάλι και τον λαιμό μου όταν το χρησιμοποιούσα αλλά μετά από μερικές μέρες σταμάτησε. Τώρα δεν νιώθω τίποτα παρά μόνο ένα σφίξιμο στον λαιμό και η φωνή μου τρέμει την ώρα που λειτουργεί.

"Πότε ποτε έχω δυσκαμψία ή λίγο πόνο στο γόνατό μου μερικές φορές αλλά φεύγει σε λίγες ώρες. Δεν έχω παρενέργειες από το εμφύτευμα όπως είχα με τα φάρμακα και τα αποτελέσματα δεν φθίνουν όπως γινόταν με τα φάρμακα."

Αυξάνοντας τον τόνο

Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που απλώς έχουν χαμηλό πνευμονογαστρικό τόνο, των οποίων η σωματική και πνευματική υγεία θα μπορούσε να ωφεληθεί με λίγη ενίσχυση; Ο χαμηλός πνευμονογαστρικός τόνος σχετίζεται με ένα εύρος κινδύνων για την υγεία, ενώ οι άνθρωποι με υψηλό πνευμονογαστρικό τόνο δεν είναι απλώς υγιέστεροι, είναι επίσης κοινωνικά και ψυχολογικά δυνατότεροι - έχουν καλύτερη δυνατότητα να συγκεντρώνονται και να θυμούνται πράγματα, είναι πιο χαρούμενοι και είναι λιγότερο πιθανό να έχουν κατάθλιψη, είναι πιο ενθουσιώδεις με περισσότερες πιθανότητες να έχουν στενές φιλίες.

Έρευνες σε δίδυμους δείχνουν ότι σε ένα βαθμό, ο πνευμονογαστρικός τόνος είναι γενετικά προκαθορισμένος - μερικοί έχουν γεννηθεί πιο τυχεροί. Όμως ο χαμηλός πνευμονογαστρικός τόνος είναι πιο διαδεδομένος σε συγκεκριμένο τρόπο ζωής - ανθρώπους που δεν ασκούνται για παράδειγμα. Αυτό οδήγησε τους επιστήμονες του πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας να αναρωτηθούν μήπως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η σχέση πνευμονογαστρικού τόνου και ευημερίας
χωρίς ανάγκη για εμφυτεύματα.

Το 2010, η Μπάρμπαρα Φρέντρικσον και η Μπέθανυ Κοκ στρατολόγησαν περίπου 70 μέλη από το προσωπικό του πανεπιστημίου για ένα πείραμα. Κάθε εθελοντής έπρεπε να καταγράφει την ένταση των συναισθημάτων που ένιωθε κάθε μέρα. Ο πνευμονογαστρικός τόνος μετρήθηκε στην αρχή και στο τέλος του πειράματος, μετά από εννέα εβδομάδες. Στο πλαίσιο του πειράματος, οι μισοί από τους συμμετέχοντες έμαθαν μια τεχνική διαλογισμού με σκοπό την προαγωγή  θετικών συναισθημάτων προς τον εαυτό τους και τους άλλους.

Αυτοί που έκαναν διαλογισμό εμφάνισαν σημαντική άνοδο του πνευμονογαστρικού τόνου, η οποία συσχετίστηκε με αναφερόμενη αύξηση στα θετικά συναισθήματα. "Αυτά ήταν τα πρώτα πειραματικά στοιχεία που έδειχναν πως όταν αυξάνεις τα θετικά συναισθήματα και αυτό οδηγεί σε αυξημένη κοινωνική εγγύτητα, ο πνευμονογαστρικός τόνος αλλάζει," λέει η Κοκ.

Τώρα στο ινστιτούτο Μαξ Πλανκ στη Γερμανία, η Κοκ κάνει πολύ μεγαλύτερες δοκιμές για να δει αν τα αποτελέσματα που βρήκε μπορούν να αναπαραχθούν. Αν ναι, θα μπορούσε κάποια μέρα να χρησιμοποιηθεί ο πνευμονογαστρικός τόνος σαν διαγνωστικό εργαλείο. Κατά ένα τρόπο χρησιμοποιείται ήδη. "Τα νοσοκομεία ήδη παρακολουθούν την μεταβολή του καρδιακού ρυθμού - πνευμονογαστρικού τόνου - σε ασθενείς με καρδιακή προσβολή," λέει, "επειδή είναι γνωστό ότι η
χαμηλή μεταβλητότητα είναι παράγοντας κινδύνου"

Οι συνέπειες του να μπορούμε απλά και φθηνά να βελτιώνουμε τον πνευμονογαστρικό τόνο και με αυτό τον τρόπο να ανακουφίζουμε μεγάλα βάρη της δημόσιας υγείας όπως τις καρδιαγγειακές παθήσεις και τον διαβήτη είναι τεράστιες. Έχει την δυνατότητα να αλλάξει τελείως τον τρόπο που βλέπουμε την ασθένεια. Αν η επίσκεψη στον παθολόγο περιελάμβανε έλεγχο του πνευμονογαστρικού τόνου με την ίδια ευκολία που μετράμε την πίεση, για παράδειγμα, θα μπορούσε να σας γράψει θεραπείες για να τον βελτιώσετε. Αλλά έχουμε ακόμα δρόμο γι αυτό: "Δεν ξέρουμε ακόμα ποιος είναι ο υγιής πνευμονογαστρικός τόνος," προειδοποιεί η Κοκ. "Κοιτάμε το εύρος τιμών, δεν έχουμε ακριβείς τιμές όπως κάνουμε για την αρτηριακή πίεση."

Όπως κι αν προχωρήσει η τεχνολογία, η κατανόησή μας για το πώς διαχειρίζεται το σώμα μας την ασθένεια έχει αλλάξει για πάντα. "Είναι όλο και πιο ξεκάθαρο ότι δεν μπορούμε να εξετάζουμε τα συστήματα των όργάνων ξεκομμένα, όπως κάναμε στο παρελθόν," λέει ο Πωλ-Πήτερ Τακ. "Κοιτάζαμε το ανοσοποιητικό σύστημα και γι αυτό έχουμε φάρμακα που στοχεύουν στο ανοσοποιητικό σύστημα."

"Όμως είναι πολύ καθαρό ότι ο άνθρωπος είναι ενιαία οντότητα: το μυαλό και το σώμα είναι ένα. Ακούγεται λογικό αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος που το εξετάζαμε στο παρελθόν. Δεν είχαμε την επιστημονική απόδειξη που να συμφωνεί με αυτό που προαισθανόμασταν. Τώρα έχουμε νέα δεδομένα και καινούργιες γνώσεις."

Η Μαρία Βριντ, που παρά την ρευματοειδή αρθρίτιδα μπορεί τώρα να κάνει ποδήλατο χωρίς να πονάει στους δρόμους του Βόλενταμ, έχει τώρα μια καινούργια ζωή: "Δεν είναι θαύμα - μου εξήγησαν τον τρόπο που λειτουργεί μέσω ηλεκτρικών σημάτων - όμως μοιάζει μαγικό. Δεν θέλω να μου το αφαιρέσουν ποτέ. Πήρα πίσω την ζωή μου!"

Πηγή: https://mosaicscience.com/story/hacking-nervous-system/
Συντάκτης του άρθρου είναι η Gaia Vince η οποία παρουσίασε το θέμα σε ραδιοφωνική εκπομπή του BBC τον Νοέμβριο του 2014
Το mosaic είναι ιστοσελίδα που παρουσιάζει επιστημονικά άρθρα έχοντας ελέγξει και σιγουρευτεί για την εγκυρότητά τους.